die in menige opkomst en opname erin geslaagd is dit volk te bereiken.
Barış Manço is geboren in de kraamkliniek van Zeynep Kamil in Istanbul,
in de nacht van 1 op 2 januari 1943. Zijn ouders hebben die dag ongetwijfeld
de kostbaarste wens van de hele mensheid willen uitdrukken, die zo'n 5
jaar geleden had onder helse en wrede oorlogsomstandigheden, en ze hebben
een hartekreet geslaakt, toen deze baby "dag" tegen de wereld zei. BARIŞ
betekent "VREDE" !! Hun zoon heeft hun zeker niet teleurgesteld, want toen
hij z'n Schepper terugvond, liet hij ons een zeer belangrijk oeuvre na,
na een bedacht en ingericht leven van 56 jaar, als een nagedachtenis opdat
de mensheid in vrede kan leven. BARIŞ betekent VREDE in het Turks en het
was de eerste keer, dat men een jongen in Turkije zo noemde. Nadat Barış
Manço z'n eindexamen had behaald aan het Lyceum van Galatasaray in Istanbul,
heeft hij in 1969 de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Luik beëindigd. 
Van
alle wereldtalen beheerste hij het Turks, Frans, Engels en Japans, en kon
erg gemakkelijk converseren in het Duits, Arabisch, Nederlands, Spaans
en Italiaans.De rijke bagage aan kennis en cultuur, die Barış Manço uit
z'n familie, z'n volk, z'n opvoeding, z'n leven en vooral uit de gaven
van de natuur kreeg, die hem bij z'n geboorte cadeau waren gegeven, hebben
hem gediend als steun, opdat hij kon communiceren met alle mensen, die
hij in een zestigtal landen ontmoette, zeer confronterend en vol menselijke
liefde, als een wederzijdse verrijking op hoog niveau. Barış Manço heeft
voor de eerste keer in het openbaar gezongen ter gelegenheid van een huwelijk
in de wijk Moda in 1958, toen hij 15 jaar oud was. Hij had al snel de aandacht
getrokken tijdens schoolfeesten op het Lyceum in de gemeenschapszaal TEVFİK
FİKRET, opgedragen als eerbetoon aan een groot Turks letterkundige, die
een van de vroegere directeuren was, met de groep HARMONİLER, opgericht
samen met zijn schoolkameraden. Sitter, Jenny Jenny, Quelle Peste
ve Un 
Tijdens
een 41-jaar lange carrière heeft Barış Manço z'n persoonlijke muziek gedeeld
met veel musici, soms zelfs in een andere taal dan zijn moedertaal, maar
met liefde voor zijn muziek en zijn groepen, zoals Kaygısızlar of Moğollar.
Sinds het einde van zijn militaire dienstplicht als luitenant van de artillerie
die hij in 1973 beëindigde tot zijn dood op 31 januari 1999, heeft zijn
muzikaal leven in dienst van zijn groep gestaan, de KURTALAN EKSPRES, een
naam ontleend aan een trein, die elke avond vanaf het station van Haydarpaşa
in Istanboel vertrok naar Kurtalan; een reis, die drie dagen duurde, en
eindigde in een oude Mesopotanische stadje, in een niemandsland, vlakbij
een van de bronnen van de Tiger. Deze trein verbond Kurtalan met de Turkse
metropool, de hoofdstad van het Ottomaanse rijk, en de hoofdstad van het
Oost-Romeinse Rijk, na heel Anatolie diagonaal te hebben doorkruist, van
noordwest naar zuidoost! Barış Manço heeft meer dan 200 liederen gecomponeerd:
tekst én muziek. Het is bijna onmogelijk om zijn totale oeuvre te registreren,
maar zijn populariteit is onbetwist, omdat verschillende liedjes zijn vertaald
in het Grieks, Roemeens, Bulgaars, Arabisch, Iraans, Koerdisch, Japans,
Hebreeuws, Frans, Engels en Nederlands, en sommige zijn in licentie gegeven
aan artiesten, die in deze talen zongen. Spreekwoorden en gezegdes ("Atasözü"
in het Turks, of literaire gezegdes van de voorouders) geven de liederen
van Barış Manço een extra cachet die geschreven zijn in een eenvoudige
stijl en met bijna kinderlijk taalgebruik. 
Het
oeuvre is dus zeer makkelijk te begrijpen, roept - paradoxaal genoeg zware,
diepe, melancholische gevoelens op. In feite heeft Barış Manço zijn liedjes,
maar ook zijn twee t.v.-programma's uit zijn elf laatste levensjaren opgesierd.
"Van 7 tot 77" en "Blindelings", om de dubbele as, het principe van het
kemalisme. "Vrede in het land, vrede in de wereld". Dan begrijpt men de
boodschappen, die gericht zijn aan het Turkse volk, toespelingen op de
Turkse republiek, op de nationale eenheid, op de solidariteit van het volk,
op de broederschap tussen volkeren onderling en op de wederzijdse wereldvrede,
gericht tot het individu en tot de wereldburger en van toepassing op de
thema's zoals plichtsgetrouw werken, het beste te geven, de gelijkheid,
de rechtvaardigheid, de bescheidenheid, het respect voor de natuur en voor
anderen, naastenliefde, het belang van de familie, opvoeding (een van z'n
liedjes is getiteld simpelweg: "Lees, Beer"; de vierde bladzijde van de
zondageditie van de Milliyet ; een groot dagblad in Istanbul, dat hij tussen
1992 en 1994 heeft geleid, heette trouwens ook "Lees Beer"), vertrouwen,
innerlijke vrede, individuele vrijheid en respect voor(de kennis van) het
verleden. Hij heeft ooit gezegd: "Degene, die z'n verleden niet goed kent,
kan z'n heden niet begrijpen en niet aan z'n toekomst bouwen". Een interessant
detail was dat de eerste foto die van Barış Manço, Turkije's rockidool,
in de buitenlandse pers verscheen, in maart 1973 - niet in een muziekblad
was, doch in een Amerikaans wetenschappelijk tijdschrift (op pagina 380
van National Geographical Magazine). Sindsdien hebben duizenden media aandacht
aan hem besteed en hebben op deze manier zijn bekendheid verder verspreid,
zelfs bvb. In het Italiaans sportblad Corriere dello Sport., met een oplage
van meer dan 1.000.000 exemplaren per dag. 
In
overzichten met auteursrechten komt men namen tegen van verre landen als
Venezuela, Kongo Brazaville of Maleisie. Gedurende z'n 41-jarige artistieke
carriere heeft Baris Manco talloze keren opgetreden op podia in veel steden
in Turkije, maar ook in Japan, Maleisie, Australie, Kongo, Argentinie,
de Verenigde Staten, Rusland, in republieken en streken van de vroegere
Sovjet-Unie, waar Turks werd gesproken, in Arabische landen, Cyprus, Bulgarije,
Bosnie, Duitsland, Nederland, Zwitserland, Oostenrijk, Belgie en Frankrijk,
en hij werd uitgenodigd door de radio en t.v. uit die landen. De t.v.-carriere
van Barış Manço is begonnen in oktober 1988 op de TRT 1, de belangrijke
Turkse nationale t.v.-zender. Het concept voor dit amusementsprogramma
dat in feite cultureel en educatief was, en gericht op kinderen heette
"Van 7 tot 77", met als rode draad de muziek van Barış Manço. Het beoogde
doel om met dit programma te bereiken was aan te tonen, dat de wereldburger
nog kon glimlachen, ondanks het feit, dat hij leeft in een wereld vol bloed,
brand en ellende. Anders gezegd, het programma wilde zich anders profileren
dan de reeds bestaande conventionele media door erg realistisch te blijven.
Dit programma heeft honderden miljoenen kijkers weten te bereiken, want
eind december 1988 presenteerde hij al z'n 378e aflevering en de Turkse
t.v.-stations zonden uit naar vijf continenten, dankzij drie gestationeerde
satellieten van TURKSAT. 
Binnen
10 jaar en 3 maanden dat het programma heeft geduurd, heeft Baris Manco
vanaf de Evenaar tot aan de Pool meer dan 100 landen of streken bezocht
in vijf continenten, hij heeft meer dan 600.000 kilometer afgelegd op zoek
naar de "glimlach van de wereldburger", en hij heeft deze glimlach op deze
tocht meegenomen en die aan andere wereldburgers doorgegeven.Het tweede
programma van Barış Manço hette "4 x 21 : DOLU DİZGİN", wat betekent: "4
x 21: SPOORSLAGS". Deze muzikale talkshow van grote kwaliteit, die 52 donderdagen
lang is verschenen op Kanaal TRT 1 (4e dag van de week om 21 hrs.) tussen
oktober 1992 en eind 1993, blijft in de annalen van de Turkse televisie
als de rijkste en meest gevarieerde show, wat gasten betrof. DOLU DİZGİN
kon zich erop beroemen, om als eerste in Turkije de artiesten van de turkssprekende
republieken of streken uit te nodigen, zusters van de vroegere Sovjet-Unie.
Het is ook het enige programma, dat op 31 december 1992 tijdens een oudejaarsuitzending
meer dan 500 kinderen en 4 staatshoofden op het podium bij elkaar bracht,
met directe interventie vanuit vijf Turkse steden, die waren uitgekozen
vanwege hun geografische ligging (de vier hoeken van de Anatolische rechthoek
en het centrum ervan), maar ook vanuit Azerbedjan, Bosnie en Cyprus. 
Tijdens
zijn 41-jarige artistieke carriere zijn Barış Manço meer dan 300 trofeeën
en prijzen toegekend; men heeft hem de volgende titels en decoraties toegekend
voor al zijn verdiensten:
* Republiek Bulgarije: Gouden .Orpheus voor kunst en muziek, Varna
(1980)
* Turks-Amerikaanse Vereniging: Erelid, New York, Verenigde Staten
(1989)
* Republiek Turkije: Ambassadeur voor de Kunst, Ankara (1991)
* Universiteit van Hacettepe: Eredoctoraat in.... de kunst, Ankara,
Turkije(1991)
* Universiteit van Soka Gakkai: Internationale Medaille van "Cultuur
& Vrede", Tokyo, Japan (1991), vanwege het in dienst stellen
van zijn muziek voor de wereldvrede
* Koninkrijk België: Ridder in de Orde van Leopold II, Brussel (1992)
* Republiek Frankrijk: Ridder in de kunst en letteren, Parijs (1992)
* Universiteit van Pammukale: Eredoctoraat ..... de kunst, Denizli,
Turkije(1995)
* Artistieke stichting Min-On: Medaille van hoogste eer, Tokyo, Japan
(1995)
* Stad Luik: Ereburger, Luik, Belgie (1997)
* Republiek Turkmenistan: Erelandgenoot Turkmen, Achkabad (1998)
* Universiteit van Achkabad: Ereprofessoraat ...., Turkmenistan (1998).
Toen Baris ons
tegen middernacht op 31 januari 1999 verliet was hij gehuwd met
Lale (= "tulp") en vader van twee zonen, t.w. DOĞUKAN (= "Heerser van
het oosten") en BATIKAN (= "Heerser van het westen").
U kunt de statuten van VZW-ASBL BARIS MANCO B-4030 Belgie en alles wat
U zoekt over Barış Manço vinden op de site web http://www.barismanco.de.
Tot slot: de gaven, waarmee de Schepper hem had uitgerust, de voornaam,
die z'n ouders hem hadden gegeven, z'n leven - 56 jaar lang - in relatie
met de natuur, bijna op het kinderlijke af, z'n 41-jarige carrière en zijn
nauwgezet omvangrijke oeuvre, dat met veel liefde en geduld, met structuur
en moed tot stand is gekomen, de omvang en de oprechtheid van smart van
hen, die hem hebben gekend, zowel in eigen land als daarbuiten, bleek op
de dag van zijn dood het sneeuwbaleffect te zijn van zijn onvoorwaardelijke
liefde, die de "Wereldburger" al tijdens zijn leven verspreidde.
Dit alles roept bij mij de gedachte op, dat mijn broer een "gekozene" was,
en hij heeft deze taak, die hem was toebedeeld, met glans volbracht. Ik
vraag God zijn zonden te vergeven, als hij die ooit heeft begaan.
Ik wens U allen Vrede & Liefde.
Savaş (betekent in het Turks "oorlog") Manço, zijn oudste broer
Luik, 26 April 2001